Son zamanlarda yaptığım gözlemlere göre, bir annenin övünmek için bulamayacağı bir sebep yok. Yedirdiği yemekten, giydirdiği kıyafete kadar her konuda gizli bir övünme var. Nasıl mı?
Mesela bir grup çocuklarını aşırı şık giydiriyor. Özeniyorsun, problem yok. Ama bunu neden bir başarı olarak görüyorsun? Diğer grup da, çocuklarını aşırı uyumsuz giydirmekle övünüyor. Evet onlar çocuk, bence de ne giydiğinin zerre önemi yok. Ama arka plandaki "ben çok rahatim taam mi, yaani özgürüm anliyor musun? Senin çocuğunun kafasina taktiğin fiyonk çok aptalca. Parka neden defileye cikar gibi giydirip getirdin ki o çocuğu?" şeklindeki yorumlar, yerden yere vurmalar, en doğrusu bizizler, küçümsemeler benim kakamı getiriyor. Tamam hepimiz doğumdan sonra biraz manyaklaştık, sürekli çocuklarlayız. O yüzden her lafımız, paylaşımımız bi şekilde çocuğa bağlanıyor. Ama bi soluklanın yahu! Her konuda, her şeyi en iyi bilen biz olamayız. Ben hiç cocuğu blw yapıyor diye sosyal medyada övünen bir baba görmedim mesela. Ayni sekilde "Çocuğum 3 aylikken yürüdü, 5 aylıkken konuştu. Şu an 9 aylık ve ansiklopedi okuyor. Biraz genetik, ama biz de çok ilgileniyoruz. Bence daha çok kitap okuyun. Çünkü kesin akıl edememişsinizdir." yazan baba da görmedim. Günümüz anneleri neden sürekli bir yarış halinde? Neden bu en iyisi, en mükemmeli olma çabası. Olmayın mükemmel. Şart mı? "En süper anne benim" çekişmelerinizi görmekten ciğerim soldu.
Neyse birazdan Öykü'yle klasik müzik saatimiz. Yoksa siz iğrenç popüler müzikler mi dinletiyorsunuz? Çok banal ve çocuklariniz adina üzülüyorum. Keşke benim yaptıklarımı yapsanız. Çünkü ben kanaat önderiyim. En çok ben biliyorum. BEN!
Not: Etkileşim halinde olduğum canım analar hariç. Ben sizi biliyom ve sizi seviyom💜
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder