İnanılmaz çileli bir taşınma dönemi yaşıyoruz. Uzun bir süre kolilerle yaşayıp, taşınmayı başardık. Şimdi de bit pazarından hallice olan evimize, sürekli "ya şundadır ya bunda" diye koli eşelenerek yerleşmeye çalışıyoruz.
Bunca karmaşada çocuğu bulamayız diyerek, 3 gün önce ilk defa Öykü ile ayrı evlerde uyuduk. Tabi bu bizim için bir dönüm noktası oldu: MEME. Neredeyse koca 2 gün, 1 gece memesiz geçince, ben de fırsat bu fırsat dedim ve memeye elveda deme kararı aldım. Bu 4. memesiz gece ve malesef kendi kendine uyuyan çocuk, halâ ayağında salla, memeee, ayağında salla diye ağlıyor. Daha fazla ağlatmamak adına boyun eğiyorum. Gün içinde meme şarkısı uydurmuş, onu söylüyor. Ara ara hazır değil miydi-k diye düşünmeden edemiyorum. Tabi saçma bir duygusallığa yenilip 5 gün sonra yeniden memeye başlatmak aptallık olur. Çocuğun hazır olması kadar annenin de hazır olması önemliymiş sanırım. Hatta bence biz onlardan daha bağlıyız bu meme ilişkisine. Doğumun bir kavuşmayken aslında ilk ayrılık olması gibi, meme öyküsünün bitmesi de ikinci ayrılık oluyor bize. Anne ve bebek arasındaki bu saf, dinlendirici, zaman zaman bunaltıcı bu ilişkinin bitişi bizde biraz sancılı geçecek gibi. Koca 26 ayı, 1 günde unutmasını beklemiyordum elbet. Ama ne olurdu "bay bay memeler. Ben artık bebek değilim, abla oldum. Sizi bebekler emecek" dedikten sonra bir daha meme demeyeydi😊💕
15/11/2017
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder