Öykü bugün en uzun metrajlı arkadaşlığı yaşadı. Çok aşırı mutluyum. 💃 Oradan kalkıp oraya oturdular, kaydılar, sallandılar. En güzel kısmı da hiç oyuncak kavgası yaşanmadı. Sakince değiş tokuş yapıldı, oyuncağını geri isteyene üzmeden geri verildi. Cidden ağlayasım geldi. 3 günlük boklu bebe, büyümüş de arkadaş ediniyor💜 Tabi her zaman bu kadar şanslı değil. Genelde Öykü'den ya çok daha büyük çocuklar ya da bebekler oluyor. Yakınlaşmak istediğinde terslendiği, yüz bulamadığı da çok oldu. Bir de anne-babaların çocuklar oynarken yanlarında durmalarını çok doğru bulmuyorum. Ben kendimde farkettim ki; eğer yanlarındaysam, abuk sabuk her şeye karışasım geliyor. Onlar yerine konuşuyorum, yönlendiriyorum filan. İlk etapta bu iyi oluyor tabi çok küçük oldukları için; ama eğer tehlike arz eden bir durum yoksa ortada, duyabileceğim mesafede yere oturuveriyorum. Oyunların ebeveyn gölgesinde kalmaması, onlara bağımlı olmaması gerektiğini düşünüyorum. Tabi bunlar tamamen kaidemden uydurduğum düşünceler. Belki de ultra yanlışımdır😀 Ama doğru yolda olduğumu hissediyorum.
Allaaam nolursun Öykü diğer çocukları kakanlayan, mızmızlık yapan, oyun oynamayı beceremeyen, bencil, paylaşmayı sevmeyen (bu tek başına irdelenmesi gereken bir konu bence), mızıkçı ve sevimsiz bir çocuk olmasın. Dinimiz amin.
20/06/2017
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder